UFABETWIN เชลซี อาจจะมีฉายาว่า สิงห์ไฮโซ หรือ ทีมเศรษฐีบุญทุ่ม แล้วแต่คนจะเรียก นั่นคือชื่อที่ติดตัวพวกเขามาตั้งแต่ยุคที่ โรมัน อบราโมวิช เป็นเจ้าของทีม
อย่างไรก็ตาม ภายใต้การทุ่มซื้อนักเตะระดับโลก กลับมีอีกระบบที่เติบโตขึ้นพร้อมๆกัน นั่นคือ ระบบการปั้นนักเตะแล้วขายที่ทำกำไรได้มากกว่าใครหลายคนคิด ขอพาไปพบเรื่องราวระบบเยาวชนและการคัดนักเตะหัวกะทิของ เชลซี ที่ทำให้สโมสรแห่งนี้ยังคงมีตัวเลขในบัญชีเป็นสีเขียว และยังสามารถติดลมบนได้นานนับ 20 ปี
การเปลี่ยนแปลงที่ค็อบแฮม นับตั้งแต่เชลซีถูกเทคโอเวอร์โดย โรมัน อบราโมวิช ในปี 2003 สโมสรแห่งนี้ถูกรู้จักกันในฐานะทีมเศรษฐีที่พร้อมทุ่มไม่อั้นซื้อตัวนักเตะระดับแถวหน้าของโลกเพื่อเป็นหนทางสู่แชมป์ และพวกเขาก็ทำสำเร็จได้ภายในเวลาแค่ 2 ปี เมื่อ โชเซ่ มูรินโญ่ กุนซือไฟแรง (ในเวลานั้น) เข้ามาพร้อมกับนักเตะฝีเท้าดีมากมาย
มูรินโญ่ ได้ประชุมกับ อบราโมวิช และทั้งคู่มีความเห็นตรงกันว่า พวกเขาไม่พอใจกับสนามฝึกซ้อมของทีมมากนัก และมันจะดีกว่านี้มาก หากสโมสรลงทุนเพื่อผลประโยชน์ระยะยาว นั่นคือการสร้างศูนย์ฝึกซ้อมและศูนย์พัฒนาเยาวชนเป็นของตัวเอง จนกระทั่งโครงการดังกล่าวได้เริ่มขึ้นและถูกตั้งชื่อว่า “ศูนย์ฝึกค็อบแฮม” ที่เปิดใช้งานในปี 2005 สำหรับทีมชุดใหญ่ และจากนั้นอีก 2 ปีก็มีการต่อเติมและใส่รายละเอียดต่างๆแบบครบวงจร พร้อมให้นักเตะตั้งแต่ชุดเยาวชนถึงชุดใหญ่ได้ใช้งานอย่างเต็มประสิทธิภาพ
เรียกได้ว่าจากปี 2007 เป็นต้นไป ค็อบแฮม จะเป็นรังสำหรับนักเตะเชลซีตั้งแต่รุ่นอคาเดมีจนถึงตอนที่ขึ้นสู่ทีมชุดใหญ่ เนื่องจากมีการลงมติกันว่า การรวมกันอยู่ในที่เดียวจะทำให้เกิดประโยชน์หลายทาง นักเตะดาวรุ่งจะได้เห็นรุ่นพี่เป็นแรงบันดาลใจ ขณะที่โค้ชจากทีมชุดต่างๆก็ได้เห็นเด็กหลายๆคนที่กำลังรอวันขึ้นชั้นขยับรุ่นอายุแบบชัดๆด้วยตาตัวเอง
การที่เชลซีสร้างศูนย์ฝึกค็อบแฮมนั้นถือว่าเป็นการเริ่มต้นการเปลี่ยนแปลงของสโมสรนี้อย่างแท้จริง เพราะค็อบแฮมถือเป็นศูนย์ฝึกที่ได้มาตรฐานระดับโลก การฝึกซ้อมที่นี่ช่วยให้นักเตะเยาวชนของเชลซีได้ฝึกซ้อมด้วยอุปกรณ์และเทคโนโลยีที่ยอดเยี่ยม ซึ่งช่วยเพิ่มโอกาสที่นักเตะจะทำผลงานได้ดียิ่งขึ้นกว่าเดิม
สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าการมีสนามซ้อม และศูนย์ฝึกที่มีคุณภาพระดับโลกแล้ว
เชลซียังได้ลงทุนเกี่ยวกับนักเตะเยาวชนโดยเฉพาะ หลังจากสร้างศูนย์ฝึกเสร็จ พวกเขาเดินหน้ากวาดนักเตะดาวรุ่งฝีเท้าดีที่อายุไม่ถึง 18 ปีจากทั่วยุโรปเข้ามาไว้ในทีมเยาวชนของสโมสร และเมื่อนักเตะเหล่านี้อยู่กับทีมเยาวชนจนครบ 3 ปี พวกเขาจะถูกเปลี่ยนสถานะให้กลายเป็นนักเตะจากศูนย์ฝึกของสโมสรภายใต้กฎของพรีเมียร์ลีก ในช่วงแรกมีนักเตะที่เข้ากรณีนี้หลายคนทั้ง ซาโลมง กาลู, ฟาบิโอ บอรินี่, เจฟฟรีย์ บรูม่า, ไรอัน เบอร์ทรานด์ รวมถึง โรเมลู ลูกากู
เชลซีรู้ดีว่าการมีศูนย์ฝึกที่ดีก็ยังไม่เพียงพอที่จะสร้างวัตถุดิบชั้นดีในพริบตา เพราะนักเตะที่จะใช้งานศูนย์ฝึกค็อบแฮมที่ทุ่มทุนสร้างได้คุ้มที่สุดคือนักเตะที่อยู่กับสโมสรมาตั้งแต่ยังเด็กและได้เติบโตอย่างเป็นขั้นเป็นตอน ซึ่งเรื่องเหล่านี้ต้องใช้เวลาพอสมควร นั่นจึงทำให้เชลซีในช่วงหลังปี 2008 เป็นต้นมาเต็มไปด้วยนักเตะในทีมชุดเยาวชนที่ถูกปล่อยยืมไปยังสโมสรต่างๆมากมาย หลายคนไม่สามารถกลับมาชิงพื้นที่ในทีมชุดใหญ่ของเชลซีได้ และนโยบายนี้ก็ทำให้เชลซีถูกมองว่าเป็นทีมที่ไม่เคยให้โอกาสนักเตะดาวรุ่งของตัวเองอยู่ดี
การซื้อนักเตะจากอคาเดมีของทีมอื่นๆมาใช้ในศูนย์ฝึกตัวเองไม่ค่อยได้ผลนักสำหรับเชลซี พวกเขาใช้กลยุทธ์ระบายนักเตะในทีมเยาวชนจำนวนมากด้วยการปล่อยยืมตัวไปยังสโมสรต่างๆ โดยเฉพาะทีมพันธมิตรอย่าง วิเทสส์ ในลีกดัตช์ ที่บางปีแทบจะยกนักเตะเยาวชนของเชลซีไปครึ่งทีมเลยก็มี
โยฮันส์ สปอร์ ผู้อำนวยการด้านกีฬาของวิเทสส์ ได้พูดคุยกับ Goal ถึงเรื่องดังกล่าวว่า “เจ้าของทีมทั้งสองสโมสรมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน (อบราโมวิช และ วาเลรีย์ โอฟ) นั่นคือจุดเริ่มต้นของการเจรจากันระหว่าง 2 สโมสร”
จุดนี้ทำให้นักเตะเยาวชนของเชลซีมีเกมระดับสูงให้ลงเล่นเพื่อสร้างประสบการณ์แน่นอน แม้ที่สุดแล้วนักเตะเหล่านี้จะดีไม่พอสำหรับทีมชุดใหญ่ แต่พวกเขาก็ทำกำไรจากการขายและการปล่อยยืมตัวนักเตะเหล่านี้ได้อยู่ดี เพราะในช่วงที่ปล่อยยืมตัว สโมสรที่ยืมนักเตะจะต้องจ่ายค่าเหนื่อยให้กับนักเตะคนนั้นๆตามที่ทั้งสองฝ่ายตกลงกันไว้ ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่เชลซีได้รับประโยชน์เต็มๆ ในช่วงที่ดาวรุ่งลูกหม้อของพวกเขายังไม่พร้อมใช้งาน
นับตั้งแต่เชลซีใช้โมเดลนี้ พวกขายนักเตะที่ไม่เคยและอาจจะเคยเล่นให้ทีมชุดใหญ่น้อยมากได้มากมาย เช่น เคนเน็ธ โอเมรัว, มาร์โก ฟาน กิงเคล, พาทริค ฟาน อานโฮลท์, โทมัส คาลาส, ลูคัส เปียซอน, ธอร์ก็อง อาซาร์, แพทริก แบมฟอร์ด หรือแม้กระทั่ง เควิน เดอ บรอยน์
นักเตะเหล่านี้ทำเงินได้จริง แต่ปัญหาคือเชลซียังคงประสบปัญหาเรื่องการส่งชื่อโควตานักเตะโฮมโกรนในแต่ละปี เพราะมีนักเตะที่มาจากทีมเยาวชนน้อยมาก พวกเขาถูกกดดันอยู่เนืองๆ เนื่องจากนับตั้งแต่ที่ผลักดัน จอห์น เทอร์รี่ ขึ้นมาเล่นในทีมชุดใหญ่ในช่วงปลายยุค 90s เชลซีก็แทบไม่มีนักเตะคนไหนที่ขึ้นมาอยู่ในทีมชุดใหญ่เต็มตัวได้เลย
คำวิจารณ์เหล่านั้นไม่ได้เกิดขึ้นแค่กับแฟนบอลทีมอื่นหรือจากสื่อเท่านั้น
ที่สุดแล้วคำวิจารณ์ที่กล่าวมาก็เริ่มเบาบางลงไป เมื่อถึงวันหนึ่งที่นักเตะชุดที่อยู่กับทีมมาตั้งแต่กระบวนการสร้างศูนย์ฝึกค็อบแฮมเริ่มเติบโต ปัญหาดังกล่าวก็ถูกแก้ไขอย่างรวดเร็ว ยุคทองของเด็กปั้น
หลังจากปี 2014 หรือ 7 ปีหลังจากสร้างค็อบแฮม ผลผลิตของเชลซีก็ผลิดอกออกผล ทีมเยาวชนของเชลซีแข็งแกร่งมากเมื่อถึงตอนนั้น พวกเขาคว้าทั้งแชมป์เอฟเอ ยูธ คัพ ที่เป็นรายการที่การันตีถึงคุณภาพทีมอคาเดมีของแต่ละสโมสรในฟุตบอลอังกฤษได้ถึง 5 สมัยติดต่อกัน นอกจากนี้ นักเตะชุดเดียวกันนี้ยังทำผลงานเขย่ายุโรปด้วยการคว้าแชมป์ยูฟ่า ยูธ ลีก มาครองอีก 1 สมัย
นักเตะที่อยู่ในชุดนั้นประกอบด้วย ทาริค แลมพ์ตีย์, เทรฟโวห์ ชาโลบาห์, รูเบน ลอฟตัส-ชีค, คัลลัม ฮัดสัน-โอดอย, แทมมี่ อับราฮัม, ฟิกาโย โทโมรี, มาร์ค เกฮี, อันเดรียส คริสเตนเซ่น รวมถึง 2 ตัวหลักของสโมสร ณ เวลานี้อย่าง เมสัน เมาท์ และ รีซ เจมส์
กลุ่มนักเตะเหล่านี้ค่อยๆเติบโตและสอดแทรกเข้ามามีโอกาสในทีมชุดใหญ่ในแต่ละปี จนถึงปี 2018 ที่เชลซีโดนโทษแบนห้ามซื้อนักเตะ พวกเขาก็ได้โอกาสแสดงศักยภาพของนักเตะจากศูนย์ฝึกค็อบแฮมอย่างจริงจัง นำโดยการทำทีมของ แฟรงก์ แลมพาร์ด และทีมที่เต็มไปด้วยนักเตะจากศูนย์ฝึกของตัวเองชุดนี้ก็ถูกการันตีคุณภาพด้วยการคว้าแชมป์ยูฟ่า แชมเปียนส์ ลีก ในปี 2021 โดยกุนซือผู้หยิบจับวัตถุดิบที่แลมพาร์ดปั้นรอเอาไว้มาใช้งานได้อย่างเต็มประสิทธิภาพอย่าง โธมัส ทูเคิ่ล